Uśmiechnięty kotek 🧡

🧡 Ku pamięci Jagusia ur. w maju 2009,

a będącym z nami od sierpnia 2009

do 29 września 2021 roku. 🕯️

Dzisiaj Słońce za oknem, więc pomyślałam, żeby napisać.
Póki co wspominamy Jagusia, ale już pozytywniej - polecam wiersze.
Może ktoś, komu odszedł zwierzak - tak nie do końca zwierzak tylko,
bo przecież one są nam najbliższe - są z nami każdego dnia.
Inaczej odczuwa się brak ich, niż kogoś z rodziny widzianego rzadko.
Nie umniejszam nikogo - chodzi o ilość obecności.
To Jaguś spał ze mną na podusi, dlatego brakuje mi go bardzo.

 Bracia Mniejsi.

Pewnie temat ten kogoś obruszy,

Każdy przecież od tego ucieka:

Kto powiedział,że kot nie ma duszy,

że to tylko atrybut człowieka?

Kto powiedział,że kot nie ma serca,

że nie kocha, nie myśli, nie czuje

i że nie ma praw własnych do miejsca,

które człowiek na Ziemi zajmuje?

To jest prawda,że Bóg dał nam wiele,

dużo więcej niż innym stworzeniom,

że postawił człowieka na czele

że powierzył opiekę nad Ziemią

I zapewne-cenimy to wszystko,

lecz jest coś, co szczególnie się liczy:

chciał,by byli tu z nami blisko

Mniejsi Bracia, lecz nie niewolnicy.

Niechby człowiek resztkami sumienia

spytał co im tu czyni dobrego,

niechby ujrzał, że świat który zmienia

nie należy wyłącznie do niego.

Niechby jeszcze dwa zadał pytania,

choć nie ma dziś tego zwyczaju:

Czy to koty łamią przykazania?

Czy to koty wypędził Bóg z Raju?

wiersz F. Klimka

Dwa tygodnie minęły nie wiem kiedy, czas płynie szybko...
Z jednej strony mam czasami wrażenie, że mi się to śni.
Może za sprawą tego, że tydzień później w pracy złamałam nogę.

Cały tydzień nim to się stało popłakiwałam troszkę po katach...

To złamanie nogi chyba trochę na tyle mnie przestraszyło,

że jakoś przeszłam do etapu żałoby powolnego godzenia się...

Apel do świętych

Wciąż mam ciebie w pamięci,

twój obraz wciąż mam w oczach...

Niech cię niebiescy święci

opieką swą otoczą.

Niech ci niebiescy święci

przydzielą opiekuna,

który będzie cię pieścił,

kochał, strzegł i przytulał.

Byś biegnąc, rozpędzony

nie spadł z wysokiej chmury,

byś nie był przestraszony

i leżał brzuszkiem do góry.

Niech ci niebiescy święci

drogę wskażą najlepszą,

jak zamknąć mamy w pamięci

naszą cudowną przeszłość...

autor Marta "Majorka" Chociłowska-Juszczyk

Nie jestem wierząca, ale wizja nieba pełnego kotów i aniołów...

Chyba dzięki lekturze Heksalogii o Dorze Wilk podoba mi się.

Codziennie wspominam Jagusia, czytam, oglądam Sabrinę...

Jakoś muszę sobie radzić. Jutro przyjdzie orteza to się ruszę.

Usztywniona noga jednak nie pozwoli mi zajmować się kotami.

Nie zrobię kuwety, może nasypię karmy, ale to na siedząco.

Młody ma okazję się wykazać, a noga musi się dobrze zrosnąć.

Z jednej strony chcę czasem zapłakać, a z drugiej wiem,

że 12 lat to całkiem dużo jak na kotka z przejściami za młodu.

Jak wczoraj pamiętam, że walczyłyśmy o oczy Jagusia i Aleksa.

Alex niestety się przez to obraził jak widać na śmierć -

nie przeszło mu, dalej pamięta to łapanie do zakraplania nosa i oczu.

Pierwszy rok ich życia to były nawroty tego choróbska.

Jaguś dlatego był wyjątkowy - jako jedyny chrapał jak niedźwiedź. :)

Piękne słońce za oknem, myślę, że dziś Jaguś nie chciałby łez.