Trzy tygodnie bez Ciebie... 💓

Ku pamięci Amberka ur. w maju 2014,

a będącym z nami od 10 października 2014

do 2 sierpnia 2018 roku. 🕯

Czerwiec 2015

21 dni minęło jak wieczność, a jednocześnie jak chwila.
Codziennie ogarniam kilka zdjęć z Amberkiem,
Same zdjęcia wyciskają ze mnie powietrze,
ale chcę się z tym zmierzyć i oswoić.
Ważne, że Amberek miał u Nas Ciepły Domek,
choć nic nie zapełni tej pustki i bólu po Nim.

Czasami trzeba się po prostu wypłakać,
nie móc zasnąć w Nocy, a rano Go szukać,
by potem sobie przypomnieć, że już nie ma...
Czasami, gdy jest lżej człowiek stara się cieszyć,
że w ogóle poznał taką Kocią Osobistość.
Bo każdy jest inny, każdy jest wyjątkowy...
Każdy jest jeden jedyny i kochany...

Lecz co może człowiek zrobić?
Patrzy na kalendarz i nie wierzy...
21 dni temu, 3 tygodnie temu...
Do dziś drżą mi ręce, jak przypomnę sobie...
Ten formularz, t ę kartkę do podpisu...
Nagle nie mam czym oddychać.

Nie wiem, jakim cudem jeszcze żyję...
I nie wiem, kiedy ten czas zleciał.
Dopiero co była diagnoza i świat się zawalił,
a teraz mam wrażenie jakby minęło sto lat...
A za chwilę, że przecież wczoraj go karmiłam...
Że przecież szybko z pracy szłam,
żeby zobaczyć czy zjadł, czy ma wodę,
żeby zmienić podkład albo kuwetę ogarnąć...

Apel do świętych

Wciąż mam ciebie w pamięci, 

twój obraz wciąż mam w oczach... 

Niech cię niebiescy święci 

opieką swą otoczą. 

Niech ci niebiescy święci 

przydzielą opiekuna, 

który będzie cię pieścił, 

kochał, strzegł i przytulał. 

Byś biegnąc, rozpędzony 

nie spadł z wysokiej chmury, 

byś nie był przestraszony 

i leżał brzuszkiem do góry. 

Niech ci niebiescy święci 

drogę wskażą najlepszą, 

jak zamknąć mamy w pamięci 

naszą cudowną przeszłość...

autor Marta "Majorka" Chociłowska-Juszczyk

I choć nie jestem wierząca to Pan Klimek pisze tak,
że podnosi mi się troszkę na duchu,
a jak jest bardzo źle to sobie przypominam ten list,
i patrzę na zdjęcie małego kociaczka
i myślę, że On mi Go zesłał bym nie wpadła w Nicość.
Bym nie zginęła w czarnej otchłani,
która czasem zaczyna się pojawiać wokół Serca.

Wszyscy kiedyś umrzemy, każdy kiedyś odejdzie.
Lecz na co dzień się o tym nawet nie myśli.
Nawet nie wyobrażałam sobie jaki to jest ból,
nie spodziewałam się z czym przyjdzie się zmierzyć.
Ale Los sprawił, że to On - Amber był tym pierwszym.
Nie wiem, jak ja to przeżyłam, nie wiem jakim cudem...
Bo to przecież Przyjaciel i codzienny towarzysz...

Czasami śni mi się tamten wieczór...
Pamiętam wszystko, co mówiła Wet,
pamiętam, jak wymiotował i jak zasypiał...
Pamiętam, jaki był chudziutki, jak drżałam...
Jak nie wiem, jak stamtąd wyszłam...
Ale ja muszę żyć - mam dla kogo.
Ja mam nie dać się wciągnąć Nicości Rozpaczy.

Mija 21 dni, a my nadal mamy łzy w oczach,
a jednocześnie wdzięczność, że Los Go Nam dał...
Tulę Sherloczka, głaskam Sansę, Mefiego...
Jaguś ze mną codziennie ostatnio śpi...
Ejmisia też pilnuje miejsca... - One czują.
Czują to pęknięte Serce, którego niczym nie da się zagoić.
Pustkę, która będzie zawsze obok po Nim...

Na pewno je w jakiś sposób smucił,

bo teraz się więcej bawią, ganiają...

Przychodzą się przytulać więcej, bo JESTEM.

Nie gdzieś w pokoju za drzwiami, ale z nimi.

A Chessur rośnie, a i będzie swego rodzaju Wybawcą.

Bo gdyby nie On, nie ten Znak od Amberka

- nie wiem, czy bym się podźwignęła z tego.

A Druga Połowa mówi - i ma rację -

że poradzimy sobie, skoro On wywołuje uśmiech.

Uśmiech mimo łez...

💗Zbiórka: pomagam.pl/milekoty1 💗

Bazarek: https://allegro.pl/uzytkownik/PastereczkaSlow?order=m 

PS. Wiem, że wiele osób czyta, ale nie komentuje.

Jest rozwiązanie jakie znalazłam:

Można sobie kliknąć obok serduszka na znak,

że się było (kocie łapki niestety przeglądarka nie widzi).